Głód piękna

W lustrze co dzień się widząc
Coraz szybciej wzrok odwracała
Ubierała się ciała wstydząc
Z braku chudości ciągle płakała

Jednego dnia zdrowo jadła
Drugiego nie jadła już nic
Z osłabienia z sił opadła
Jednak lubiła w tym stanie tkwić

Codzienne treningi wykańczające
Aż do tchu utraty
Treningi częścią sukcesu będące
Aż do kilogramów straty

Każdy mówił ”super figura”
Nawet przyjaciele święcie przekonani
Wiedziała, że to kłamstwo, zwykła bzdura
Przyjaciele kłamstwu zostali poddani

Nikt bezsilności łez nie widział
Wszystko w sobie dusiła
Nikt milczącego krzyku nie słyszał
W znienawidzonym ciele bezustannie tkwiła

Liczenie kalorii, planowanie posiłku
Często ciało pocięte
Wymagało to od niej nie lada wysiłku
A ciało wciąż nie było piękne

Codzienność
Tak wygląda codzienność

Poświęcenie za piękność

Wiersz przesłany przez wolontariuszkę fundacji Magdę Pisarską zmusza do refleksji i zatrzymania się

Foto: Eva Charkiewicz